«Το παλάτι του φεγγαριού» του Paul Auster

Ο Paul Auster, από τους πιο σημαντικούς Αμερικανούς συγγραφείς, μας εντυπωσιάζει πάντα με τον λογοτεχνικό λαβύρινθο που επιμελώς χτίζει σε κάθε του έργο.

«Το παλάτι του φεγγαριού» πραγματεύεται τη ζωή ενός νεαρού Αμερικανού στα δύσκολα χρόνια της μετάβασης από έφηβος σε ενήλικας. Οι χαώδεις διαδρομές που ακολουθεί για να ανακαλύψει τον εσωτερικό του κόσμο και να μπορέσει να συμβιβαστεί με την ανεπαρκή πραγματικότητα, τον οδηγούν σε ακραίες επιλογές.

Μετά τον θάνατο και του τελευταίου ανθρώπου που αποτελούσε τον τελευταίο δεσμό του πρωταγωνιστή με ό,τι θεωρούμε οικογένεια, αποφασίζει να περιπλανηθεί σαν άβουλο πλάσμα στον μάταιο τούτο κόσμο, διακατεχόμενος από τη σιγουριά ότι η ζωή δεν θα τον αφήσει να πάει χαμένος. Ως αποτέλεσμα της φιλοσοφίας του αυτής βρίσκεται να περιφέρεται ρακένδυτος και μιαρός στο Σέντραλ Πάρκ στο κέντρο της Νέας Υόρκης. Για περίπου δύο μήνες και έως ότου οι δυνάμεις του να τον εγκαταλείψουν τελείως, βιώνει τον καθημερινό λιμό και υποφέρει από τις ψυχικές μεταπτώσεις και τα παιχνίδια του μυαλού, απόρροια της έλλειψης τροφής.

Μετά την εκ θαύματος διάσωσή του, θα προσπαθήσει να επανακτήσει τις δυνάμεις του και να κάνει το πρώτο βήμα του στον πραγματικό κόσμο βρίσκοντας δουλειά. Η καινούρια του απασχόληση θα τον καταστήσει οικειοθελή όμηρο ενός παράλυτου τυφλού γέρου που θα προσπαθήσει να του κάνει τη ζωή δύσκολη για να καταφέρει στο τέλος να τον ανταμείψει με την εμπιστοσύνη του. Από εκεί και πέρα η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τη ζωή του ηλικιωμένου άντρα που ως κοινό παρανομαστή με τον νεαρό πρωταγωνιστή έχει την εθελούσια απομόνωσή του για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Το συγγραφικό ταλέντο του Ώστερ κατακλύζει τις σελίδες του μυθιστορήματος σχεδόν ακατάπαυστα. Η ικανότητά του να εναλλάσσει τους αφηγητές και να δημιουργεί ιστορίες μέσα στις ιστορίες προσφέρουν στον αναγνώστη την αίσθηση ότι διαβάζει ένα βιβλίο μέσα σε ένα άλλο βιβλίο, μέσα σε ένα άλλο βιβλίο. Η τεχνική αυτή της μπάμπουσκας, όπως εν δυνάμει θα μπορούσε να αποκαλεστεί, μας κρατάει σε συνεχές ενδιαφέρον. Ειδικά τον αναγνώστη που είναι εξοικειωμένος με τη μέθοδο του Ώστερ και που απολαμβάνει τη σιγουριά ότι όλες αυτές οι αφηγήσεις, κάπου πριν το τέλος, θα συναντηθούν για να του φανερώσουν την πλήρη εικόνα.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που η πλοκή κυλάει συνεπαίρνοντας το κοινό. Κατά τη διάρκεια της εξέλιξης της ιστορίας και λόγω των πολύπλευρων φιλοσοφικών αναζητήσεων που απασχολούν τον συγγραφέα, ο αναγνώστης αρκετές φορές ταυτίζει τις σκέψεις του με τις σκέψεις των πρωταγωνιστών.