The Soundcarriers : Entropicalia

Μερικοί καλλιτέχνες έχουν την ιδιότητα να μεταμορφώνονται σε χρονομηχανές. Μηχανές που ταξιδεύουν ναι μεν στο χρόνο αλλά ταυτόχρονα κάνουν και στάση στα πιο απίθανα μουσικά έτη. Τα 60’s δεν ήταν μια απλή μουσική δεκαετία. Ήταν η δεκαετία στη οποία γεννήθηκαν και μεγαλούργησαν οι Beatles, Οι Doors, οι Jefferson Airplane, ο Jimi Hendrix, η Janis Joplin και πολλοί άλλοι. Στη σημερινή δισκοκριτική, θέμα μας είναι η Βρετανία. Αυτή τη φορά με ένα συγκρότημα που δεν προσεταιρίζει απλώς στοιχεία της περί ου ο λόγος δεκαετίας αλλά καταφέρνει να μας τοποθετήσει στο μέσο μιας αφάνταστης προσομοίωσης αυτής της εποχής. Η χρονομηχανή των Soundcarriers διαθέτει πλέον καινούργια υπερσύγχρονα συστήματα και προ μερικών μηνών εξοπλίστηκε και με έναν νέο “προωθητήρα” ονόματι Entropicalia. Αποτελούμενη από δύο συνθετικά δικής τους έμπνευσης, συνεπτυγμένα μεταξύ τους, σήμαινει την “αταξία της Tropicalia”. Κατά τα ιστορικά καταγεγραμμένα, η Tropicalia ήταν κίνημα τέχνης των 60’s στη Βραζιλία με τη σημερινή ετοιμολογία να επεξηγείται ως μπλέξιμο της Αφρικάνικης και Βραζιλιάνικης μουσικής με το rock n’ roll. Πόσο έξυπνος τίτλος, πόσο προβληματίζουν τον ακροατή για αυτό που πρόκειται να ακούσει; Είναι απλώς ένα λογοπαίγνιο; Έστω κι’έτσι, οι Βρετανοί δείχνουν τις sophisticated διαθέσεις τους για ένα άλμπουμ που ήρθε για να αφήσει τις δικές του αποχρώσεις. H μουσική αταξία της Tropicalia, που θα φέρει σε τάξη και πάλι τα συστατικά που την απαρτίζουν και θα επαναφέρει τη ζωή. Προφανώς και ο νέος προωθητήρας των Soundcarriers δεν είναι της σειράς. Έχει ύφος, καταγωγή και θα διακτινίσει τη χρονομηχανή πανεύκολα, γρήγορα και ασφαλώς σε μαγικά ταξίδια στον χρόνο με προορισμό τις πάμπολλες διαστάσεις των 60’s.

The_Soundcarriers_Colour_03

Απελευθέρωση: Δεν χρειάζομαι πια τους Broadcast. Μπορεί να μας λείπει ο ήχος τους, μπορεί να είναι αρκετά τα 9 χρόνια από τη τελευταία τους δουλειά με τη συμμετοχή της μεγάλης φωνής της εκλιπούσας Trish Keenan, μπορεί οι ρομαντικοί του είδους να μην θέλουν να ξεκολλήσουν ποτέ (και δίκαια), οι συμπατριώτες τους όμως έρχονται ως γνήσιοι συνεχιστές ή ακόμη και μεταλαμπαδευτές των ήχων αυτών. Γλυκείς ρυθμοί, ευγενικές ηλεκτρονικές πινελιές και όλα μαζί τυλιγμένα με έναν εκπληκτικό μουσικό φόρο τιμής στη δεκαετία του 60′. Το Entropicalia είναι ο τρίτος δίσκος μιας μπάντας που έχει ένα εξίσου όμορφο παρελθόν. Αρχικά με το Harmonium του 2009 και έπειτα με το Celeste του 2010 έθεσαν τις βάσεις με ήχους που περνούσαν από τα σκοτεινά μονοπάτια των 60’s και των 70’s αλλά και της jazz με κινηματογραφικό υπόβαθρο. Δεν είναι τυχαίο πως και η νέα τους δουλειά θυμίζει πολύ τις μουσικές του Morricone, του Serge Gainsbourg και συγκρoτημάτων όπως οι Stereolab ή ακόμη και οι Neu!. Επιμένουν να δηλώνουν εμφαντικά πως το echo που χρησιμοποιείται σε όλες τις ηχογραφίσεις τους προέρχεται από φυσικό χώρο και οχι από ψηφιακή επεξεργασία. Δύο άλμπουμ που ενώ έχουν μέσα τους τόση ελεύθερη διακύμανση, απεικονίζονται ταυτόχρονα τόσο δεμένα στον τρόπο που τα τραγούδια συσχετίζονται μεταξύ τους.

https://www.youtube.com/watch?v=tCZ-RAoy1jY

Pop Ψυχεδέλεια: Τέσσερα χρόνια μετά και το κουαρτέτο από το Nottingham διαθέτει ήδη αρκετά έτοιμα κομμάτια από τον προπομπό του Entropicalia, το The Other World Of The Soundcarriers, που ήρθε σε περιορισμένο αριθμό βινυλίων το 2013. Την άνοιξη του 2014 κυκλοφορεί το Entropicalia με την προσθήκη μερικών ακόμη τραγουδιών για να συμπληρωθεί μια μαγική δεκάδα με αρκετές διαφοροποιήσεις πλέον στην παραγωγή. Πράγματι, ο δίσκος είναι ότι πιο μεστό, μεθοδικό και ειλικρινές μπορεί να ακούσει κανείς σήμερα από τον χώρο της ψυχεδελικής Pop. Μια συλλογή προσεγμένη, αυθεντικά ψυχεδελική χωρίς προσποιήσεις και άσκοπα γεμίσματα μα πάνω από όλα μεθυστικά μελωδική. Αναζητούμε και γοητευόμαστε πάντα από τη μελωδικότητα και την αρμονία. Όταν τα συστατικά προέρχονται κυριολεκτικά από ασυνήθιστα υλικά, τότε το άγνωστο και το πρωτόγνωρο γίνεται γοητευτικό, όπως ο ήχος των Soundcarriers. Η τραγουδίστρια Leonore Wheatley τραγουδά με τρόπο που δεν επισκιάζει καθόλου “το είναι” της μπάντας. Έχοντας τον ακλόνητο ρυθμό και το μπάσο των τραγουδοποιών, Adam Cann και Paul Isherwood φτιάχνουν μια εξ ολοκλήρου δική τους (DIY) παραγωγή μαζί με τη κιθάρα του Dorian Conway, τα πλήκτρα και την ηλιόλουστη φωνή της Weatley. Το συγκρότημα φιλοξενεί και το μέλος των Midlake, Jesse Chandler, που παίζει φλάουτο και πλήκτρα σε δυο κομμάτια, όπως επίσης και τον ηθοποιό Elijah Wood  (πρωταγωνιστή του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών) που κάνει τα μυστηριακά φωνητικά στο This is Normal. 12 και κάτι λεπτά ατμοσφαιρικής-διαστημικής folk για το καμάρι του δίσκου που κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελεί συνοδεία σε χίπικο musical των αρχών της δεκαετίας του 70’. Πολύ σωστά πάντως, η μπάντα δεν το χρησιμοποίησε για κλείσιμο του δίσκου, κάτι που θα άφηνε λάνθασμένη τελική εντύπωση για το LP.

Soundcarriers Studio Adam and Dorian

 

Κολλώντας τα κομμάτια του πάζλ: Το πρώτο τραγούδι είναι και εκείνο που αρμόζει καλύτερα στον ραδιοφωνικό αέρα του Republic 100,3. To Low Light είναι μια ονειροπώληση με χορωδιακά φωνητικά, φλάουτα, κιθάρες με echo και κτύπους στα τύμπανα που δε θυμίζουν σε τίποτα τον ίδιο του τον τίτλο. Το τραγούδι μάλλον περισσότερο έχει σκοπό να πάρει το νού σου από όπου βρίσκεται και να τον πάει στην απόλυτη ευφορία. Από τα πολύ ευχάριστα και ευκόλως απομνημονεύσιμα τραγούδια είναι και το Somewhere to Land που κινείται σε folk ύφος με αρκετές προσθήκες bongos και εύστοχες αλλαγές τονικότητας κατά τη διάρκεια του. Στα εντελώς καινούργια tracks, συγκαταλέγονται τα Lose the Feel και The Outsider που εκπέμπουν χαρούμενα και σκοτεινά συναισθήματα αντίστοιχα με το δεύτερο να έχει και μια essence από Beastie Boys. Επίσης, το πρωτοεμφανιζόμενο So Beguiled ακούγεται άκρως καλοκαιρινό κάνοντας υπενθύμιση για τις Gainsbourg Pop επιρροές των Λονδρέζων ενώ το Boiling Point είναι όντως ο ήχος του νερού που βράζει σε ένα κομμάτι που ταιριάζει σε εικόνες καταδίωξης και ταχύτητας.

Το Entropicalia είναι ένας δίσκος που μπορεί να παίξει ιδανικά σε ήλιο και σε σκοτάδι, σε στιγμές χαλάρωσης. Με σιγουριά και επάξια είναι ένας από τους συναρπαστικότερους και αγαπημένους δίσκους της χρονιάς και πιστεύω πως θα γίνει η αφορμή για να ακούσετε και τα δύο προηγούμενα αριστουργήματα τους. Η μεγάλη τους επιτυχία είναι πως κατασκεύασαν κάτι εντελώς μοναδικό και σύγχρονο, χωρίς να χρειαστεί να αναμασήσουν παλιές ιδέες και ήχους. Ναι, τα 60’s και η ψυχεδέλεια είναι ο φυσικός τους χώρος όμως είναι τόσο όμορφα περίεργο να πρέπει να κοιτάξουμε πίσω στον χρόνο για να κατανοήσουμε ηχητικά κάτι τόσο σύγχρονο. Μια νοσταλγία για κάτι που δεν ζήσαμε ποτέ αλλά δεν ήταν ποτέ μακρυά. Από το 2009 μέχρι και σήμερα, οι Soundcarriers είναι μια μπάντα για συλλέκτες δίσκων και μια μπάντα από συλλέκτες δίσκων. Ποτέ το μουσικό παρελθόν δεν ακουγόταν τόσο φερμένο από το αύριο.

 

Μιχάλης Αποστόλου

Τον ακούτε κάθε Σαββατοκύριακο 16:00-18:00 στον Republic 100.3